Over wolken en de ondergaande zon:
(uit de biografie M. C. Escher, door Wim Hazeu, uitgeverij Meulenhoff 1998)
Mauk zwierf met zijn fototoestel door de duinen en over het brede strand en maakte ‘kiekjes’ van de ondergaande zon. De zonsondergang was een verschijnsel dat hem later keer op keer fascineerde en waarover hij in tal van brieven lyrisch kon schrijven:
‘Hoe moet ik in godsnaam een onbeschrijfelijke zonsondergang beschrijven? Dag in, dag uit nadert de vuurbal de kim, al of niet door wolkenbanken gesluierd. Wat een fantasie in dat wolkenspel! Wat een geweldige kleurenpracht en vooral: wat een unieke gelegenheid om de ruimtelijkheid, de plasticiteit van de hemel te realiseren. Vanavond waren er verscheidene lagen boven elkaar, die door hun verschillende bewegingen de hele ruimte perspectivisch voelbaar maakten. Een soort van ruimtelijke dronkenschap beving mij. Zoals een gelovig mens bidt, zo (stel ik mij voor) zwolg ik in de ruimte.’
M. C. Escher, uit Brief aan zijn schoondochter Corie, 22 september 1960
